Solliciteren 2.0 betekende voor mij onvoorbereid het gesprek aan gaan.
Je kent het wel. De standaard tips over solliciteren. Zorg ervoor dat je goed bent voorbereid. Houd rekening met bepaalde vragen die kunnen worden gesteld. Zorg ervoor dat je jouw eigen sterktes en zwaktes helder hebt en deze indien nodig om kan buigen. Vergeet ook niet om informatie over de organisatie te hebben opgezocht, indien hier vragen over worden gesteld. Ga zo maar door. Voorheen solliciteerde ik met het gevoel en het idee dat ik het écht moest worden. Degene die de functie krijgt. Als ik een afwijzing kreeg, voelde dat als een belediging. Waarom wil je mij niet aannemen voor deze functie? Tijdens gesprekken kon ik ook wel een beetje bluffen. Me net op een andere manier voordoen om maar in dat profiel te passen.
Nu denk ik: f*ck it!
Een afwijzing? Het is een cadeautje! Dankjewel dat je voor mij de keuze maakt dat ik al niet geschikt ben voor de functie of wellicht niet pas binnen de organisatie. Bluffen? Nee, laat maar zitten. Waarom zou ik me anders voordoen dan ik ben? Dat kost veel energie en waarom zou ik op een plek willen zitten waar ik niet mezelf kan zijn?
Dus, wat deed ik anders ditmaal?
Ik bereidde me niet voor op de gesprekken en liet de natuur zijn werk doen.
Huh?
Ja!
Toen ik solliciteerde op mijn huidige functie, had ik in eerste instantie binnen twee minuten de motivatiebrief geschreven. Normaliter zou ik hier zeker een uur de tijd voor nemen, waarschijnlijk nog een aantal keer controleren alvorens het te versturen. Niet. Dit. Keer. En het werkte! De volgende ochtend kreeg ik een telefoontje. De gesprekken die volgden ging ik onvoorbereid in, omdat ik mijn natuurlijke reactie wilde laten spreken. Op het moment dat ik daar moeite mee zou hebben, zou het niet de geschikte plek voor mij zijn. Uiteraard las ik de vacature en de website door. Dat was alles. Bovendien besloot ik na ieder gesprek dat ik had te evalueren hoe ik me erbij voelde. In tegenstelling tot eerdere gesprekken, waarbij ik vooral vastberaden was om aangenomen te worden als doel op zich. Nu besloot ik dat het aangenomen worden niet het doel op zich was, maar dat het doel was om een functie uit te oefenen waar ik me goed in zou voelen en wat bij me past. Ik had met mezelf afgesproken eerlijk te zijn als het niet goed zou voelen. Ik wilde mezelf niet forceren een bepaalde functie aan te nemen die niet bij me past. Eigenlijk besloot ik alle ideeën die ik had omtrent solliciteren los te laten en het te zien als een gesprek waarbij je achterhaald of het de juiste match is.
Herken je dat? Hoe pak jij jouw sollicitaties aan en kun je je vinden in mijn aanpak? Vind je het lastig om te solliciteren?
Met liefde,
