Het collectief leed dat werkpijn heet.
We lijden aan collectieve werkpijn. De meesten van ons althans. Een heerlijke pijn die we als collectief blijven voeden aan elkaar. ”Want iedereen heeft een hekel aan de maandag. Dat hoort er nu eenmaal bij.” Dat vertellen we elkaar en doen daar nog een schepje bovenop. Dat geeft een gevoel van saamhorigheid. Dan voelen we ons gehoord. Dan zij we niet de enige. Nee, de enige ben je zeker niet. Maar liefst 66% van de millennials is ontevreden met de baan die ze hebben. 66%?! Even serieus. Dafuq?!
Grote kans dat jij dus ook ontevreden bent met de baan die je hebt. Een kans van 2 of 3, voor de snelle jongens onder ons. We mogen eigenlijk ook niet ‘klagen’, want onze omgeving vindt dat we het wel goed voor elkaar hebben. Leuk salaris, eventuele lease auto en nog een leuke functietitel. Dus dat doen we dan ook maar niet. We gaan op de automatische piloot door en laten het voor wat het is.
Dus we blijven die pijn voeden.
Aan elkaar.
Zuchtend en steunend beginnen we de maandag, kunnen we niet lang genoeg blijven plakken bij het koffiezetapparaat of kunnen we juist niet lang genoeg door onze mailbox heen blijven scrollen. Het liefst werk je de hele maandag je mailbox bij. Je gaat wat vaker naar het toilet, want dat zijn toch weer minuten dat je even niet achter dat bureau hoeft te zitten. Na de lunch blijf je ook nog even bij die leuke collega plakken. Wanneer collega’s of onze leidinggevende iets aan ons vraagt hebben we het vooral ‘druk’, want dat is tegenwoordig het standaard antwoord op de vraag hoe het met je gaat. En aan het einde van de dag staar je het laatste half uur nog even naar je scherm, want dan lijkt het in ieder geval nog dat je werkt. Terwijl je eigenlijk hetzelfde mailtje inmiddels woord voor woord aan het lezen bent of dezelfde feed op de sociale kanalen voor de tiende keer voorbij ziet komen. Om 17.00 uur stipt sluit jij braaf je laptop en dan ziet het er in ieder geval naar uit dat jij je uren volmaakt. Go jij! Vervolgens start de volgende dag hetzelfde riedeltje en weet je niet hoe snel je naar huis toe moet als het vrijdagmiddag is.
En we lachen erom, wanneer we het vertellen aan anderen. Het is toch een soort van overwinning om die minuten mee te pakken waarin je niet hoefde te werken. Trots ook! En dat wordt aangemoedigd. Het lijkt zelfs een wedstrijd te worden wie de meeste minuten kan pakken. Dat spelelement maakt het wel leuk. We zeggen allemaal dat het erbij hoort en dat het een ‘fase’ is. Inmiddels duurt deze ‘fase’ al ruim een jaar doordat het zo gewoon is geworden ben je blind voor wat eigenlijk werkelijk is.
Een fundamentele situatie die vraagt om verandering. Maar ja, ga er maar eens aan. Je bent niet anders gewend. Je bent zo overtuigd door jezelf en je omgeving dat je het niet ziet voor wat het werkelijk is. Dat je eigenlijk gewoon toe bent aan een andere baan.
En ik snap het. Want je moet behoorlijk wat zelfkennis hebben en weerbaar zijn om dat als enige wél te zien. Daarom zien zo weinig het. De cirkel zal doorbroken moeten worden. Want dat ontevreden gevoel gaat niet vanzelf weg. Dat is geen ‘fase’. Dat gevoel probeert je iets te vertellen, maar je hoort het niet. Omdat je verdoofd bent door de pijn en overtuigingen van buitenaf die jij eigen hebt gemaakt. De cirkel kan doorbroken worden door bewust te worden wat er eigenlijk gebeurd. Dat er glasheldere signalen zijn die jou exact vertellen dat het tijd is voor een andere baan.
En laat ik daar nou een e-book voor geschreven hebben. Voor de lezer die zich herkent in de situatie zoals hierboven beschreven. Want jouw omgeving gaat jou die bewustwording niet geven, want zij zitten in hetzelfde schuitje. Vul het formulier onderaan deze blog in en ontvang het gratis e-book met daarin de 8 signalen dat je toe bent aan een andere baan direct in je mailbox.
Met revolutionaire groeten,
