Ter nagedachtenis aan mijn vader

Vandaag wil ik iets persoonlijks met jullie delen. Iets wat ik niet eerder open heb gedeeld, maar waarvan ik wel voel dat het voor velen herkenbaar is. Het is vandaag namelijk 7 jaar geleden dat mijn vader zijn laatste adem heeft uitgeblazen. 6 juni 2012 om 09.33 om precies te zijn.

Mijn broers en ik hadden 6 dagen eerder de beslissing genomen om de voeding van onze vader te stoppen. De situatie leek uitzichtloos. De second opinion bevestigde dit. We hebben gezamenlijk besloten dat het beter was dat hij zijn rust zou vinden wanneer hij niet meer fysiek aanwezig zou zijn. Of dat moeilijk was? Mijn vader kon in de maanden ervoor zijn ogen vrijwel niet openhouden en kon niet communiceren of maar iets van handelingen vanuit zichzelf verrichten. Ik weet niet eens of hij wel wist wie ik was als hij me zag…

Er gebeurde iets bijzonders nadat we de beslissing over zijn leven hadden genomen. Mijn broers en ik keerden naar mijn vaders kamer, waar hij zijn ogen open had. Dit keer wel. Mijn broer vertelde mijn vader welk besluit we hadden genomen, waarna zijn gezicht van gespannen en onvrede ruimte maakte voor ontspanning en verbazing, van dankbaarheid. Hij heeft ons beloond met 45 minuten lang oogcontact, een moment dat ik nog steeds voor me kan halen en een van de meest emotionele momenten die ik heb meegemaakt. Hoe gek het ook klinkt, het was voor ons allemaal een opluchting. De maanden ervoor waren namelijk verdrongen met onzekerheid. Onzekerheid over hoe de situatie zich zou evolueren en of dat hij er bovenop zou komen. Een tweestrijd tussen hoop en warrigheid of dat een situatie überhaupt leefbaar zou zijn áls hij erbovenop zou komen. De onzekerheid was slopend. Ik werd kilo’s lichter van de stress en ik merkte dat mijn mind altijd ‘aan’ stond. In overlevingsmodus. Overleven op wat er zou gebeuren. Er leek geen einde aan te komen. Tot het moment dat mijn vader zijn laatste adem uitblies. Je zag de zorgen verdwijnen en de rust over zijn fysieke lichaam keren. Een moment van vrede. Het was goed zo.

En toen gebeurde het. Ik kon wel door de grond zakken op het moment dat de uitvaartmaatschappij mijn vader van het bed naar de brancard overhevelde en, voor mijn gevoel, op een onmenselijke wijze een laken over hem heen legde, de zak dichtritste en even goed de riemen aantrok. Onmenselijk, hoe een persoon verandert naar een ding, een omhulsel. Dit doe je toch iemand niet aan? Als ik mezelf op dat moment had ‘losgelaten’ was ik letterlijk in elkaar gezakt. Zo voelde het. Het was boven alles nog zo onwerkelijk. Tijdens de dagen en weken erna wilde ik bij alles aanwezig zijn om het besef te kunnen krijgen wat er gebeurde. Ik had in de jaren ervoor continue stress ondervonden en dat leek nu eindelijk weg te ebben.

Ik ging een andere fase in, een fase van rouw. En man, die heb ik gevoeld. Alles kwam eruit. In de maanden erna was ik vooral moe. Zo moe. Na een paar uur activiteiten ondernemen moest ik letterlijk twee dagen bijkomen om weer 2 uur iets te kunnen ondernemen. Alles moest eruit. Alle negatieve lading en energieën moesten weg. Ik had zo sterk het gevoel dat het allemaal weg moest. Ik moest het verwerken, het eruit laten, het erover hebben. Tot het vervelende toe aan mijn omgeving, tegen wildvreemden tijdens het uitgaan, tot onverwachte momenten welke TOTAAL niet handig waren. Maar het was er en ik MOEST het verwerken.

Een jaar geleden, toen mijn vader 6 jaar niet meer bij ons was, was het eerste jaar dat ik voelde dat het oké was. Dat ik niet meer een beladen gevoel had bij deze datum. Dat ik voelde dat ik het écht een plek heb kunnen geven.

Op het moment dat mijn vader overleed was ik 19 jaar. Waar leeftijdsgenoten zich voornamelijk druk maakten over andermans leven en kleine dingen uitvergrootten, voelde ik de afstand steeds groter worden. Ik begon door deze ervaring in te zien wat er wél toe doet. Druk maken over anderen? Hou op man, daar ga ik mijn energie niet aan verspillen. Ik voelde me op dat vlak eenzaam. In slechte tijden leer je ook nog eens wie werkelijk je vrienden zijn en wie niet. Dus die vielen met bosjes af. Ik werd kil, als coping mechanisme om te overleven. Mijn mindset begon op dat moment, onbewust weliswaar, te shiften. Ik begon bewustere keuzes te maken en voornamelijk eerst voor mezelf te zorgen.

De keuze om op dat moment voor mezelf te zorgen is de allerbeste keuze die ik heb gemaakt. Ik keerde in mezelf om te begrijpen en te voelen wat er gebeurde. Deze ervaring had mij op dat moment gevormd tot wie ik was. En eerlijk? Het heeft me zoveel gebracht! Het heeft me zoveel geleerd. Met name over mezelf en in mensenkennis. Het was voor mij het startschot van mijn persoonlijke ontwikkeling. Ik geloof erin dat deze ervaring er mede toe heeft geleid waar ik nu sta en de kracht die in mij zit tot uiting komt.

Ik had hier alleen kunnen komen door het te ervaren en te accepteren. Te omarmen wat er gebeurde en te voelen wat ik voelde. De lessen eruit te onttrekken en de feedback die het me gaf te signaleren. Te voelen waar het wél om draait en vooral ook dankbaar te zijn voor wat Is. We kunnen ons als mensen zo verliezen in het verleden of de toekomst, dat we vergeten waar we Nu staan en wat we Nu hebben. Het enige wat je hebt is Nu.

Wat het me ook heeft doen beseffen is dat de situatie en het gevoel waar je in zit, niet permanent is. Iedereen heeft zijn persoonlijke gebeurtenissen. gebeurtenissen die je tekenen. Die je vormen tot de persoon wie je bent. De sleutel zit ‘m in hoe je zelf omgaat met deze gebeurtenissen. Vlucht, vecht of bevries je?

Waar 7 jaar geleden mijn meest donkere periode was, ben ik nu op een lichte plek die steeds harder gaat schijnen. Ik ben zo dankbaar dat ik mezelf dit heb gegund en nog steeds gun! En ik gun jou dat ook! Uiteindelijk is dat hoe je je voelt de afschildering van je kwaliteit van leven. Lets make it worth living ❤️